مقدمه
جمهوری اسلامی ایران برای رسیدن به انتظارات طراحی شده سازوکاری را برگزیده است که مبتنی بر یک اصول برنامه ریزی راهبردی است. برنامه ریزی راهبردی دارای سه رکن اساسی است که بلندمدت بودن، جامع بودن (دربرگیرنده ابعاد و عوامل مختلف) و توجه به محیط پیرامونی هستند. اصل برنامه ریزی بیانگر ضرورت تفکر قبل از عمل است و سازوکارهای مختلف برنامه¬ریزی، شیوه های مختلف تفکر هستند که هر یک متناسب با شرایط و اقتضائاتی طراحی شده اند و هنر مردان راهبردی برگزیدن مناسبترین روش اندیشیدن متناسب با شرایط و اقتضائات حاکم می باشد و اگر این شرایط و اقتضائات به حدی خاص و بی بدیل باشند که در مدلهای موجود تا به حال دیده نشده است لازم می آید مدلی جدید طراحی شود که بالطبع در این مدل اقتضائات مختلف حاکم بر آن جامعه لحاظ خواهد شد. در مدل برگزیده جمهوری اسلامی نقطه آغازین الگوی اسلامی- ایرانی پیشرفت است که با استخراج این الگو (Pattern با Plan دارای تفاوت اساسی است) شمای کلی حرکت رو به پیشرفت جمهوری اسلامی به روشنی ترسیم خواهد شد و در ذیل آن چشم انداز قرار می گیرد. چشم انداز یک سند بالادستی و کلان است که تصویری واقع گرایانه، مطلوب و مورد انتظار از آینده را ترسیم می کند این سند بیانگر بخش قابل تحقق الگوی اسلامی – ایرانی پیشرفت در ظرف زمانی تعیین شده (مثلاً 20 سال) است. سیاستهای کلی در این میان تعیین کننده چارچوب کلان حرکتی به سوی تحقق اهداف نظام می باشد. اصلاح روند تدوین سیاستهای کلی نقش مهم و تعیین کننده ای در کارآمدی سازوکار طراحی شده دارد. ابلاغ ایده اولیه سیاستهای کلی که همان انتظارات ولایت فقیه از اجرای سیاستهای کلی و نتایج حاصل از اجرای سیاستهای کلی می باشد مسیر کنترل راهبردی را تسهیل و تسریع می¬کند.
برای مشاهد به قسمت دانلود مراجعه شود