مقدمه
پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی در سال 1357 که محصول رهبری حضرت امام خمینی(ره) در همراستاسازی نقش، خواست و نیاز مردم در چارچوب نظام ارزشی اسلام بود موجب ایجاد چالش جدی در نظر یه های رایج درخصوص سیاست و مدیریت ـ به ویژه مدیریت عمومی و راهبردی ـ گردید. امواج پدید آمده از انقلاب تأثیر خود را در کرانه های دوردست جهان به ویژه جهان اسلام نمودار کرده و می کند. از همه مهمتر آثار شگفت انگیز آن در ابعاد درونی کشور بود. از منظر مدیریتی، معماری کلان نظام دستخوش یک تحول جدی و اساسی گردید به گونه ای که در ماهیت و رفتار سیستم تغییرات اساسی پدید آمد. نظامی که در معماری کلان آن و در رأس آن بزرگترین شرط احراز منصب عالی حکومت تنها وراثت و تعلق به یک خانواده و فرزند ارشد ذکور صاحب منصب قبلی (شاه) بود، به گونه ای تغییر یافت که سخت ترین شرایط احراز برای عالی ترین فرد حکومت طراحی شد به همین مرحله نیز اکتفا نگردید و رکنی ساختاری مرکب از جمعی از خبرگان مورد وثوق مردم برای تضمین استمرار این شرایط احراز و کشف فرد واجد این شرایط طراحی شد.
نظام کنترلی شرایط احراز در سطوح مختلف حاکمیتی به وجود آمد، شورای نگهبان در این عرصه نقش جدی یافت و ضمن کنترل قوانین و مقررات برای عدم مغایرت با قانون اساسی و شرع مقدس، درخصوص شرایط اولیه احراز که شرایط حداقلی برگزیدگان مردم بود نقش اساسی یافت.
انقلاب از منظر مدیریتی در ساختار کلان به سرعت به ثمر نشست و جهان بینی و باورهای عمیق دینی مردم در ساختارهای کلان مورد ملاحظه جدی قرار گرفت. در نظام اداری و لایه میانی و عملیاتی ساختارها به دو دسته اصلی تقسیم شدند. اول سازمانهای باقی مانده از رژیم قبلی؛ این سازمانها به طور عمده عهده دار امور جاری بودند و در قالب وزارتخانه ها و سازمانها شکل یافته بودند، انقلاب به منظور سرعت بخشیدن به مسیر تحقق اهداف خود نیازمند نظامها و ساختارهایی بود که مبتنی بر باورها و اندیشه های انقلاب شکل گرفته باشند، معمار کبیر انقلاب در این راستا اقدام به نهادسازی کرد و سپاه به عنوان بارزترین نماد این حرکت انقلابی در بعد مدیریتی و ساختاری شکل گرفت. سپاه در منظر خلف صالح حضرت امام (ره) نیز «یک عضو اصلی انقلاب که از خود این سرزمین روییده و هسته ای آن در سرزمین انقلاب شکل گرفته و از جایی دیگر در این سرزمین غرس نشده است و ذره ذره وجودش با ذره ذره سرزمین انقلاب خویشاوندی دارد شناخته می شود.[1] و بقاء سلامت او [سپاه] و سلامت نظام ارتباط نزدیکی دارد. یعنی اگر این نیرو سالم و قوی بماند ـ به حسب موازین عادی ـ نگرانی ای در مورد انقلاب و سلامت و بقای آن باقی نخواهد ماند.
این موجودیت شریف دارای ویژگیهای بارزی بوده و هست که در عمل کارآمدی بسیار بالایی به آن داده است. در این مقاله سعی داریم راههای حصول به آن ویژگی ها و طراحی ابزاری برای سنجش مستمر آنها را مورد توجه قرار دهیم.
برای مطالعه بیشتر به قسمت دانلود فایل مراجعه فرمائید